جهان طِفلی- غزل

جهان طِفلی- غزل

---

به یادت هست ایامی که طِفلی را جهانی بود؟

همان بی‌کام و لب گفتن، کلامی را زبانی بود؟

همه فصلش بهاری و پر از گل‌های بازی بود
نه در شاخش زمستان و نه در برگش خزانی بود

سکوتِ لرزه و غوغا ازآن محدوده ‌می‌ترسید

عجب پاکیزه جای بود، عجب زیبا مکانی بود

دروغ و حیله و نیرنگ، در آن کشور نمی‌آمد
عجب قانون و نظمی بود، سنا و پارلمانی بود

و صد اسرار ناگفته به ما بازیچه‌ها می‌گفت
بسا شوق و بسا لذت، بسا نطق و بیانی بود

همان زانو زدن بر خاک و بردن سنگ و گل بر کف
چه مبهم سرنوشتی بود، که او به از جوانی بود؟!

م.ن.ت. 1393/12/27