سفری با دوستان- مثنوی
سفری با دوستان- مثنوی
یکی روزی به خـــــــــواست حی دادار سفر کردیم به سوی خواجۀ غـــــــــار
اگرچه مصحلت طور دیگر بـــــــــــــود سفر را رهبران معتبر بـــــــــــــــــــــــــود...
یکی سیفی که او فردیست دانـــــــــــــــا دیگر وافی غریق عشق و معـــــــــــــــنانداند هیچکس خوب و خطــــــــــــــر را سعادت را ، سفر را ، خــــیر و شر را
مهمی دست شان بگرفت نــــــــا گـــــاه سفر را منصرف گشتند بیـــــــــــــــــگاه
سفر با همرهانی بود عـــــــــــــــــــــــــــالی ولی جای عزیزان بود خـــــــــــــــــــــالی
سپس با شش نفر دوســــــــتان همدل جناب عاطف و فرخنده مـــــــــــــــــایل
غفوری و جلالی آن دو یــــــــــــــــــــــاور جناب صدیقی چون تاج بـــــــــــــر سر
ملقَب احمدی آن یار فرجــــــــــــــــــام که با او جان و دل بگـــــــرفت آرام
دوشا دوش با لب خندان و خرســـــند سفر کردیم مسیری چند از چــــــــند
اگرچه راه پر خوف و خطــــــــــــــر بود بسی شوق و شکر در این سفــــر بود
شبی با دوستان پاک فطــــــــــــــــــــــــرت که بود شانس قوی و خوب فرصت
یکی مطلق سخن از خیر و شـــــر گفت یکی دیگر شکر گفت و شکـــــر گفت
یکی از عمر و سیر نــــــــــــــــــــا گهانش یکی دیگر ز بخت نــــــــــــــــــا جوانش
یکی دیگر زبـــــــــــــــــــــان اندر نَطَق زد کتاب چرخ گـــــــــــــردون را ورق زد
عروس خنده و بـــــــــــــــــــــــــرگ تبسم نهال الفت و شــــــــــــــــــــــــــوق تکلم
کنار جـــادۀ دلــــــــــــها نشســـــــــــــــــــتند همه با جفت خود یکجا نشســـــــــــتند
درخت رنج و غم از جــــــــــــــا بکندند همه از ریشه و از پــــــــــــــــــــا بکندند
شبی بــــــــــــــــــــا الفت و لبخند بگذشت حدیث های خوش چون قند بگذشت
.....................
توکلی/1392/9/11
